भटकंतीचा नाद...

 भटकंतीचा मला भारी नाद. मोटारसायकलवर म्हटल्यावर तर काय मग!  आधी ग्रुपने ठरलं. पण मग 'टू इज कंपनी, थ्री इज क्राऊड' या 'वपुं'च्या विधानानं एका गाडीवर दोघेच जायचं पक्कं झालं. कोयना ते गोवा - बेंगलोर- तिरुपती आणि परत कोल्हापूर गडहिंग्लज. तब्बल अडीच हजार किलोमीटर.

नांदेडहून मी बसने पोफळीला आलो. पोफळी-कोयनेहून आम्ही हिरो होंडा सीडी हंड्रेडवर निघालो. मी आणि अण्णा, दत्तात्रय यरनाळ, मित्राचा मोठा भाऊ. दोन बॅगा, एक करियरवर एक करियरखाली लटकवून. डिकीत जुजबी सामान. पाणी बाॅटल, टाॅवेल, बेडशीट, स्लीपर्स असं. दोघांनाही हेल्मेट, गाॅगल, विन्डचिटर,शूज. गळ्यात कॅमेरा अन हातात भारताचा मॅप!

आपण काहीतरी भन्नाट करतोय या जाणिवेनं उत्साहाने आम्ही निघालो होतो पण काय होईल कसं होईल ही धास्ती होतीच.

अण्णा भारी फिरस्ता. गाठीला मोठा अनुभव. भूगोलासोबत इतिहासातही त्याला रुची. चांगलंच सूत जुळलं.
पहिला टप्पा गणपतीपुळे. पण वाटेत चांगलं बघत जायचं हे ठरलेलं. आलटून पालटून आम्ही चालक व्हायचो. मागे बसणाऱ्यानं मॅप काढून रस्ता स्धळं शोधून ठेवायचं. खेडचे गरम पाण्याचे झरे आणि वालावलकर ट्रस्टची शिवसृष्टी पाहूनच चैतन्य आलं. तिथल्या घोड्याना हात लावून पाहिला मी तर, इतके जिवंत पुतळे! गणपतीपुळ्याला जाताना वाटेत झाडाचे काजू  खाल्ले. चोरून. आयुष्यात पहिल्यांदा काजूचं झाड पाहिलं.

गणेशदर्शन झाल्यावर सूर्यास्तावेळी अण्णा म्हणाला, व्यंकट ते बघ समोर आफ्रिका दिसतंय. मीपण वेड्यागत बघत राह्यलो.

दुसर्‍या दिवशी सकाळी लवकर उठून गोव्याला प्रस्थान. मोटारसायकलवर गोव्यात येतोय याचं अप्रूप मलाच माहीत!
आम्ही थांबलो त्या हाॅटेलच्या बाजूला पाॅप सिंगर रेमो फर्नांडिसचं घर. वेटरनं दाखवलं आम्हाला. रात्री मुक्कामाला पोचलं की थोडा घसा गरम करून आडवं व्हायचं हा नियम.
तिसऱ्या दिवशी अख्खा गोवा आम्ही बाईकवर पालथा घातला. मंगेशीत बकुळीची फुलं घेतली. गोवा मागे पडलं तसं दक्षिणी केशसंभारसमृद्ध पाहून माणसात आल्यासारखं झालं.

सकाळी  कारवार मार्गे शिमोगा. कुमठा गेल्यावर सिद्धापूर जंगलातून जाताना रात्र झाली. डावीकडे कडा अन उजवीकडे गडद दाट झाडी. वर फक्त आकाश. एक दोन चांदण्या सोबतीला. आम्ही एकदम चूप. माणसाच्या अस्तित्वाची कसलीच खूण नाही. वाटलं, संपलं सगळं. घाट चढून वर गेल्यावर जंगलखात्याचा माणूस भेटला. म्हणाला, 'कशाला आलात या रस्त्यानं.  नशीबवान आहात. रात्री या रस्त्याने फक्त पोलीस येतात.' आम्ही वाचलो. तेव्हा म्हणे वीरप्पन फिरायचा तिथे.

शिमोग्याला मुक्काम करून सकाळी श्रवणबेळगोळला निघालो. वाटेत गाडी पंक्चर झाली. मी लिफ्ट घेऊन पुढे अन अण्णा टाकीवर बसून गाडी घेऊन आला. एका दमात तो पहाड चढलो आम्ही. सकाळी मात्र बेंगलोरात मांड्याला गोळे येऊन दिवसभर अंथरुण धरलं.

सहाव्या  दिवशी तिरुपती बालाजी दर्शन घेतले. गोविंदपट्टणच्या वाहतूक पोलीसांनी जीव खाल्ला. एमएच 23 ची गाडी. त्यांना वाटलं आम्ही चोरून आणलीय. अखेर एसपीचा नंबर दे म्हटल्यावर शुद्धीवर आले. तिरुपतीला मुक्काम करून वापस बेंगलोरला अक्काकडे थांबून परतीच्या प्रवासाला निघालो. एका दिवसात सुमारे साडेपाचशे किलोमीटर अंतर पार करून कोल्हापूर जिल्ह्यात गडहिंग्लज तालुक्यात नौकुडला पोहोचलो. सकाळी सातला निघाल्यावर नौकूडला पोचायला रात्रीचे अकरा वाजले होते. नौकुड अण्णाची सासरवाडी. तो तिथेच थांबला. सकाळी मी कोल्हापूर सांगली लातूर करत नांदेडला रात्री उशिरा पोचलो.

आजही उन्हाळ्यात केलेल्या या भन्नाट प्रवासाची जेव्हा कहाणी सांगतो तेव्हा मित्र विश्वास ठेवत नाहीत. मलाही या आमच्या अविश्वसनीय टूरचं तहहयात अप्रूप वाटत राहतं.